PROJECT
SEARCHLIGHT
Terug?
7 Januari 2018:
Ik heb mij de laatste dagen van de kerstvakantie redelijkerwijs wat opgesloten om meer isolatie achtige inspiratie op te doen. Aankomende week staat in het teken van het schrijven van de tweede versie van het script van Searchlight under Sealevel voor de presentatie eind januari. Voor het maken van de tweede versie heb ik onder andere de feedback vanuit Tjepke gebruikt, mijn eigen werk uit de multiexposure expo bekeken, mijn gedachten en inspiratie uit mijn eigen isolatie 'experiment' gebruikt en als laatste natuurlijk de bevindingen uit de research paper die ik tijdens de kerstvakantie heb afgerond. Een compleet overzicht is helemaal onderaan de pagina te vinden.
Ik wil nog iets verder ingaan op mijn isolatie avontuur. Ik heb mij tijdens een periode van ongeveer 4 dagen mij redelijkerwijs in huis opgesloten en zoveel mogelijk in een kamer gezeten. Om het open op tafel te gooien: ik ben een persoon met een depressie verleden. Ik heb mijn twijfels gehad bij dit experiment, met name omdat ik deze gevoelens voornamelijk heftiger ervaar tijdens grijze winterdagen. Filosofisch gezien heb ik een deur wijd open gezet voor problemen. Zeker omdat ik ook geen enkele vorm van daglicht heb binnengelaten en dus veel in het donker heb gezeten. Ik vond persoonlijk dat het de experimentele insteek van de film ten goede kwam waar alles met trial en error en door voornamelijk experimenteren tot stand is gekomen, en dat ik op het moment aan een enorme twist toe was om zo een nieuwe insteek voor het script te verzinnen. Tijdens deze dagen heb ik een videogame gespeeld dat op dit moment enorm veel losmaakt op het internet. De naam van de videogame is Doki Doki Literature Club, en lijkt op het eerste gezicht enorm veel op een Japanse visual novel. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Visuele_novelle - voor meer informatie wat een VN is)
Het enige wat de speler doet is op de enter knop drukken om de tekst, audio en karakters in de game progressie te geven. Het is zoals de naam doet vermoeden een visueel boek dat de speler een immersie geeft via een audiovisuele insteek. Vaak zijn dit soort games ontzettend zoetsappig, bevatten ze ontzettend veel cliche scenes die het publiek tevreden stemmen of soms zelfs erotisch. Ik ben persoonlijk ook geen fan van dit soort games, maar ik had van iemand op het internet vernomen dat dit een enorme hype is vanwege een andere insteek. Deze game wil de speler doen vermoeden dat het een van zo'n soort game is, maar uiteindelijk bevat vanaf halverwege het spel thema's als moord, zelfverminking, zelfmoord, zware depressies en mishandeling. De toon van de game verandert, het spel valt op een gegeven moment in een loop en tijdens deze loop gebeuren er allerlei rare dingen in de game. Zo is de speler publiek van meerdere zelfmoorden in de game, en glitcht het spel op meerdere situaties om een vorm van paniek op te roepen bij de speler voor het vervormen van tekst, gezichten van karakters en het aanpassen van de omgeving en worden teksten groffer en groffer. Er zit zelfs een waarschuwing aan het begin van het spel dat dit niet door kinderen of mensen die makkelijk bang worden gespeeld moet worden. Tenslotte is hieronder een Youtube film te zien die het plot en insteek van het spel in 30 minuten uitlegt en een kleine fotoserie met screenshots uit de game. Ja, ik heb gerust een nachtmerrie of twee overgehouden.
 |
|---|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Een belangrijk leitmotiv in de game zijn de gedichten die de karakters zelf bedenken. Ik vond het persoonlijk op artistiek vlak veel interessanter om dit idee mee te nemen in de tweede versie van het script, door de hoofdpersoon, wiens naam ik heb omgedoopt tot Luna, haar verhaal in poezie vorm te vertellen in plaats van een dagboek vorm. In het kort zullen de volgende dingen veranderd worden:
-
De disclaimer op het einde gaat weg. De film is experimenteel, en ik vind het persoonlijk geslaagder als men met vragen blijft zitten dan dat ze alles vanaf minuut 1 snappen. Het experimentele was vanaf het begin ook de insteek, en de eind disclaimer op het einde geeft een ontzettend tegeneffect.
-
Een aantal visuals zullen bestaan uit zelfgemaakte footage. Zoals in de multi exposure footage waar veel lichtstrepen zitten en schimmen van gebouwen, personen en andere dingen wil ik dit ook in de beelden toepassen. Ik wil de 3D space in de kubus ook meer tot zijn recht laten komen, via bijvoorbeeld 3D lichtstralen in de kubus, zoals te zien op de foto's.
-
In de videogame zijn soms momenten waarin de realiteit verandert in een sub-realiteit. Door middel van een verandering in audio, licht en de geprojecteerde visual wil ik hetzelfde neerzetten, zoals wellicht bij de opening sequence of in Luna's verhaal.
-
Luna zal slechts een keer in de film te zien zijn (resultaat uit research paper). Ik zal haar op het laatst eenmalig half in beeld brengen, waardoor eindelijk de isolatie een gezicht krijgt. Dit doe ik omdat, zoals gezegd in de paper, je een persoon met een isolatie eerst moet leren kennen voordat je closer met deze persoon kunt worden
-
Een kleine easter egg: omdat mijn depressies heftiger zijn in de winter zal de film zich in de winter afspelen.
-
De monologen zullen een stuk korter worden. De film zal wellicht 10 minuten gaan duren.
-
Verwijzingen naar sociale isolaties in het script zullen zoveel mogelijk verwijderd worden.
-
In het tweede versie van het script zal de omgeving waarin de kubus staat belangrijker worden voor de film via interactie, voorwerpen ed.
28 Januari 2018:
Deze update betreft de allerlaatste van de preparation periode. Ik ben de afgelopen maand bezig geweest met het herschrijven van het script, het visualiseren hiervan en het afronden van alle andere facetten van de preparation. De aankomende week focus ik mij op de herkansing van de preparation presentatie die ik op 5 februari ga geven. Met de feedback die ik daar ontvang ga ik dan de pre-productie fase in waarin ik de daadwerkelijke kubus ga bouwen, visuals ga maken, en diverse testen zal uitvoeren. Ik heb nog een last minute definitieve toevoeging gedaan aan het verhaal. Uit de vier verhalen was er nu maar een enkel verhaal waarin de gehele ruimte benut werd. Het derde verhaal is nu zodanig aangepast dat dit hier nu ook van toepassing is. Door middel van het gebruik van DMX licht dat vuurwerk symboliseert wil ik een schrik effect/extra dimensie toevoegen aan de donkere studio waarin de derde scene zich afspeelt.
Op de deliverables pagina is een moving storyboard te vinden. In dit korte filmpje van 5 minuten ga ik dieper in op de verschillende shots en het visuele aspect binnen in de film. Om alles zo goed mogelijk te snappen raad ik aan om naast de video ook het script er bij te hebben om zo mee te kunnen lezen. Ik ben zelf niet echt een poetisch type, en het heeft mij ook een aantal dagen gekost voordat ik een beetje snapte hoe poezie in elkaar steekt. Ik heb wel in mijn achterhoofd gehouden dat dit niet de hele maand in beslag moest nemen en dus handig met mijn tijd moest omspringen. Om mijzelf in ieder geval de beginselen van het schrijven aan te leren heb ik meerdere malen de poeziestukken uit de game Doki Doki Literature Club gelezen. Ik wil mijn werk niet bestempelen als poezie, meer als vrij geschreven tekst. In sommige gedeeltes heeft het wat weg van poezie, in sommige gedeeltes lijkt het meer op vrij geschreven tekst uit iemands hoofd. Dit vond ik uiteindelijk prima, omdat het Luna haar gedachtes moet weergeven, en zij is van rond dezelfde leeftijd als mijzelf. Luna zou ook geen volleerd poetisch schrijver zijn geweest. Omdat Januari nogal een zware maand voor mij is betreft depressie gevoelens die ik meer heb in de winter was het voor mij ook wat makkelijker om het denken in hokjes en systemen vrij te laten en het vrije artistieke schrijven op te pakken, omdat ik weet dat tijdens deze periodes dit soort gedachtegolven vaker over mij heen komen. Op de deliverables pagina is ook een pdf bestand te vinden waarin ik dieper in ga op alle achterliggende gedachtes van alle geschreven stukken voor meer informatie.
Als laatste komt er in februari een filmpje op de deliverables pagina waarin het multi-exposure project nog in video vorm behandeld wordt. Ik wil dit blok graag afsluiten met nog een fotoserie betreffende de gedichten die ik als inspiratie heb gebruikt, en een gameplay video waarin een aantal scenes uit het spel te zien zijn. In het filmpje is de eerste point of no return te zien, waarna de speler opnieuw aan het begin van het spel wordt gegooid. In deze playthrough is de realiteit echter verdraaid.
